Potpot

Buhay OFW. Saglit lang, di pangmatagalan. Di permanente. Ang trabaho ay nakasalalay sa kontrata, na kahit anong oras ay puwedeng ipawalang-bisa kung kinakailangan. Kung tutuusin, akala ng lahat madali lang ang buhay sa ibang bansa. Na madaling kumita ng pera. Pero ang hindi nila naiintidihan ay ang hirap, emosyonal at minsan pisikal, na nararanasan ng isang OFW. Medyo malaki nga ang kita kumpara sa sahod mo sa Pilipinas pero hindi madali kitain ang salapi. Minsan, kailangan mong labanan ang lungkot para lang mapigilan mo ang sarili mo sa pagtalon mula sa bubong ng iyong apartment o magpasagasa sa tren. At buti na lang, may mga nakakasalamuha kang mga kapwa Pinoy na kahit papano, nakakatulong para maibsan ang kalungkutan na nararamdaman mo. Sila ang pangalawang pamilya mo dito.

Pero gaya ng sinabi ko, pati yung pagsasama-sama ninyo ay may hangganan. Ayos sa panimula e no, pero ang blog na ito ay alay sa isang kaibigan na uuwi na sa Pilipinas bukas.

Siya ay si Potpot. Pero sa internet, siya ay si engrpot / potsquared , isang blogger, at isang maniniyot. Una kaming nagkakilala nung Bayanihan Exhibit, nitong Marso lang pero parang ang tagal na naming magkakilala. Isa siya sa mga pinakamakulit na nakilala ko dito sa Japan, laging nagpapatawa pero nagbibigay din ng mga payo sa amin kung kailangan lalo na sa medyong seryosong mga bagay-bagay at usapin. Isa rin siyang dakilang ama, pasensya na sa mga humahanga sa kay Potpot, meron nag nag mamay-ari ng puso niya, si Kid, este asawa niya siyempre. Alam namin na malungkot siyang lisanin ang bansa ng mga sakang, pero mas alam namin na maligayang-maligaya siya sa kanyang pagbabalik sa Pilipinas. Lalupa’t madadagdagan na naman ang kanyang tsikiting.

Pot, sa iyong pag-uwi sa Pilipinas, lagi mong tandaan, andito lang kami, ikaw andun. Haha! Kita-kita sa October kung matutuloy ka sa Bacolod. At sa iyong mga plano, lagi mo lang isipin ang patalastas ng PLDT, kung saan ka Masaya, ti suportahan ta ka. MGF?

/totomai
08/26/09

Lipad

Buti na lang wala kaming lahing aswang. Kasi kung meron man, hindi ko lubos maisip kung kakayanin ko ba ang lumipad at dumapo sa mga bubong ng mga bibiktimahin tuwing kabilugan ng buwan.

Takot ako sa matataas na lugar, hindi ako mapakali lagi lalo na kung alam kung nasa himpapawid na ako. Oo, kasama na diyan ang pagsakay sa eroplano. Sabihin na natin na lagi akong nasa biyahe o lagi akong sumasakay sa eroplano, pero di pa din nawawala ang pagdagungdong ng aking puso tuwing nasa loob na ako nito. Lahat ng santo ay tinatawag ko para lang patulugin ako. Kadalasan, bago ng aking biyahe, sinisigurado kong di ako nakakatulog para madali akong ma-knock-out at tuloy-tuloy na sa coma agad. Gigising lang ako sa eroplano kapag oras na ng kainan. Tapos tulog uli.

At dahil sa gusto kong labanan ang aking kinakatakutan, sinubukan kong ang mga iba’t-ibang uri ng sports para lang mawala ang takot. Sa halagang 700 yen pinirmahan ko ang papel na nagsasaad na wala silang pakialam kung mamatay man ako sa pagtalon, bungee jump. Mahagip man ang leeg ko ng tali, okay lang daw, madyadyaryo naman ako. Habang umaakyat ako sa hagdan papunta sa platform kung saan ako tatalon, pakiramdam ko ang bigat ng aking mga paa. Unti-unti kong nararamdam ang pagdaloy ng pawis sa aking mga palad at pati na din sa aking singit. Lalong di nakatulong ang hangin sa taas. Pero ganunpaman, narating ko din ang dapat kong marating, o ang di dapat kong marating, ang platform. Tatalon kaya ako o hindi? Ang tanong naglalaban sa aking utak. Parang di ko yata kaya! Pero ng marinig ko ang tawanan ng mga tao sa ibaba, sa urong-sulong kong pagtangka, sabi ko sa sarili ko, aba din a baling kunin ako ni Lord, di ko lang madinig ang tawanan ng mga tao. At dahil sa hiya, napatalon ako, at ramdam ko ang pagtigil ng akin puso. Sa himpapawid naghahanap ako ang makapitan, pero wala, kahit isang anghel o demonyo, walang tumulong.

Naranasan ko din ipatali ang sarili ko sa speedboat. Parasailing naman kunwari, sabi nila takbo daw ako di pa nga ako nakatakbo lumarga na sila. Kaya sa halip na sa himpapawid ako mauuna, sa tubig bumagsak. Pero hihilain ka din naman nila uli, aahon ka sa tubig at dun na lilipad ka, may parachute naman e. Dahil sa basa na din ang aking katawan, di nila makikita kung umiihi man ako sa himpapawid o hindi. At nung bumalik na sa dapuan, kunwari nabitin ako, pero di nila alam natapos ko ang limang misteryo sa loob ng dalawang minuto.

paa ko yan nung nagising ako sa langit

At di pa ako nakutento dahil sa buhay pa ako, sinubukan ko naman ang paragliding. Eto talaga wala ng ligtas kung mali ang bagsak namin. May kasama naman ako sa paglundag kasi wala pa akong lisensya. Pero bago ako tumalon, sinabi ko sa mga kasamahan ko na sabihin nila na mahal na mahal ko si mama. Eto na, sabi ng sensei, takbo na daw. Pakiramdam ko ako si Forrest Gump na inuutusan, Run, Tomai, Run. Paano ako makakatakbo kung ang nakikita ko sa dulo ay bangin na? At dahil sa walang atrasan at hinahabol namin ang hangin, tumakbo ako at nagpakamatay. Haha! Kala ko mamatay na ako, iiyak na sana ako sa kaba, kaso di pumatak ang luha. Sa sobrang lamig sa taas namuo lang to. Natulala ako. Kung di pa ako sinabihan ng sensei na pede na ako kumuha ng picture iisipin ko kaluluwa na lang ako. Oo, dinala ko ang camera ko, Nikon D80. Yan ang tatak ng isang adik. Naka-landing din kami ng maayos. Whew!

At dahil sa takot pa rin akong lumipad, inisip kong subukan naman sa susunod ang skydiving. Malay natin pagkatapos nito, di na ako matatakot sumakay sa eroplano.

Hanggang sa muling pagjajacklord.

08/18/09