Akyat

 

Unang hakbang dulot ay saya.  Sa pangalawang hakbang ay biglang nawala ang saya. Huwag ng itanong ang pangatlo at mga sumunod pa.  

   

Sinong mag-aakala na ang unang bundok na mapapanhik ko ay ang pinakamataas pa sa bansang Hapon? Nag-umpisa ang lahat sa kantiyaw at biro na “Fuji tayo, Fuji tayo!” At ang mga loko-lokong kong kasamahan ay umoo naman agad.  Di na nakuha sa biro.  At para kunwaring mapagkamalang mountaineer talaga, bumili ako agad ng mga gamit pang-akyat ng bundok.  Sa porma na lang idadaan para mapagkamalang fit to climb.  Dumating na nga ang araw na hinihintay.  Sa sobrang galak, mali pa ang bus na nasakyan. Iyan ang napapala ng hai lang ng hai sa mga tanong na hindi naiintidihan. 

  
  

Masaya ang grupo bago umakyat. Kumain muna ng masarap na adobo at national fish para magkaroon ng lakas panlaban sa mahaba-habang lakaran. Sarap na sarap kami sa pagkain lalo na at naisip namin na marahil ito na ang huling tanghalian namin. Umaapaw ang enerhiya ng bawat isa sa simula. Walang humpay ang pagpapakuha ng litrato basta may makitang puno o damo. Parang day-off lang sa Luneta.

   

 

 

Tumitigil lang kami kung saan merong kubeta. Tandang-tanda pa namin ang patalastas na “sa bukid walang papel”. Mahirap na. Ihiang de-metro.

   

   

Habang pataas ng pataas ang inaakyat, lumalabas na ang aming mga dila at pangil. Pahirap pala to sa isip isip ko, at ang layo pa ng Semana Santa. Ewan ko sa iba, di ko naman nahuhulaan ang nasa utak nila. Baka porn, kaya sila hinihingal na, tunog pagod na aso. Parang walang bukas kung higupin ang oxygen. Sa sunod tanke na ang gawing backpack ng di maubusan. Ako daw ang pinakamabagal, kaya di ako kinapos ng hangin. Naks. Ikaw na ang overweight. Magdala ba naman ng DSLR, puwede namang iphone. Sabi ko nga sa kanila, umakyat ako bilang maniniyot. Hindi bilang ermitanyo. Meron din pala silang mga DSLR, pero mabilis pa din ang lakad nila. Kaya di uubra ang palusot ko.

   

At dahil nga sa lakad naming slow motion na animo’y nasa buwan, inabutan na kami ng dilim. Ayos at magiging horror na ang susunod na kabanata. Unti-unti na ding lumalamig at natutuyo na ang mga pawis sa kili-kili at singit. Siyempre kailangan na ding mag-change costume. Medyo makapal na ang mga suot, parang mga panda bear lang. Nasa ika-3,250 metro na kami ng magpasyang maghiwa-hiwalay. Yung mayayaman, nagpaiwan at matutulog sa kubo, yung mga walang pera, itinuloy ang pagpanhik. Pero bago yun, kumain muna kami. Yung mayayaman uli, nasa loob kumain, yung mga mahihirap, hindi pinapasok at nagtiyaga sa cup noodles sa ilalim ng buwan at mga tala.

   

   

   

Lumalalim na ang gabi, tuloy pa din ang aming pag-akyat. Halu-halo na ang nararamdaman, pagod, antok, uhaw, kaya patigil tigil din kami. May mga ilang beses din na naramdaman namin ang buhay haciendero. Panandaliang may-ari ng lupaing aming natatanaw. Walang katao-tao, mga multo lang at tumawo. Tuloy pa din ang lakad sa batuhing daan. Tumigil lang ng ako’y nadapa. Medyo masakit at alam kung matutumba ako, kaso sayang ang camera kaya tuhod ko na ang isinakripisyo ko. Tanga't kalahati. Ayos lang ako pero ramdam ko na may tumutulo sa loob ng pantalon. Tinupi ko ang aking pantalon at bumulaga sa amin ang nakaukit na puso ni Fuji-san.

   

Ilang minuto na lang bago mag-hatinggabi at magpalit ang aming anyo, naabot namin ang tuktok ng tagumpay. 3,776 metro. Kulang-kulang na dose oras din ang aming paglalakbay. Isang daan pisong pamasahe na lang at ma-hahandshake na namin si San Pedro. Humanap kami ng matutulugan pero wala kaming makita. Sarado ang lahat ng puwedeng masilungan para makaiwas sa lamig.. Walang suwerte. Pumuwesto kami sa labas ng pintuan ng isang kainan, humiga at natulog. Paano kaya nakatulog ang dalawa sa baba? Bandang alas dos ng madaling araw lahat kami nagising sa sobrang lamig. Sobrang lamig na kung titingnan mo kami’y parang kinukuryente. Lahat ng damit na nasa aming bag ay nasuot na namin. Pati bag sinuot na. Wala ding epekto ang group hug.. Unti-unti na naming nakikita ang mga nakaraan ng aming mga buhay. Nag-aalala na baka pag ipinikit namin ang mga mata, yun na pala ang huling silay sa mundo at magkakaroon ng bagong kuwento - ANG ALAMAT NG APAT NA PILIPINONG BATO..

   

Bago ko pa tuluyang nakita ang liwanag, may pag-asa akong natanaw. Di nagdalawang isip at pumuwesto sa kubeta. Masyadong mahimbing daw ang aking tulog ayon sa mga kasama ko. Ang hindi nila alam, hinimatay na ako. Hindi daw nila nakayanan ang amoy kaya pinili nila mag suicide sa labas. Nagising na lang ako sa tunog ng barya pambayad para magamit ng kubeta. Dinilat ko ang aking mata, mukhang di ako nakikita ng mga tao, kaya pinisil ko ang aking sarili. Buhay na buhay pa. Walang balita sa dalawang naiwan sa baba, sila'y pawang mga alaala na lamang. Hinanap ko agad ang aking mga kasamahan na animo'y mga estatwa at sabay namin sinalubong ang bukang liwayway.

   

 Hanggang sa muling pagjajacklord.

 totomai 
2012/10/05

PS

Ang ibang larawan ay kuha nina Russell, Ming at Noemi
 

Kalbo

Huling Hibla

ng Demokrasya 

Putol Na

   

Hanggang sa muling pagjajacklord

 /totomai 
2012/10/02

Tampisaw

Tag-araw, tag-uhaw na naman sa Japan. Kaya ang mga OFW sa Chiba napilitang magtampisaw. Marahil ngayong summer na yata ang pinakaabala kong summer sa buong pamamalagi ko sa Japan. Walang humpay na mga plano para lang malasap ang init ni haring araw. Pati pag-ihi ay nakakalimutan basta kasiyahan ang pinag-uusapan. Mula sa kada linggong paglalaro ng badminton, hanggang sa pagkaroon ng stiff neck sa panonood ng hanabi, hanggang sa paglangoy kasama ang mga lumot sa dagat, walang hinihindian ang mga expat sa Chiba. Walang inuurungan kahit walang pera dahil sa credit card umaasa. 

Isang linggo ng Agosto napagkasunduan ng grupo pumunta sa dagat ng Inagekaigan. Di gaanong kaganda kung ikukumpara sa mga dagat sa Pilipinas pero puwede na. Sobrang sikat ang dagat na ito kaya madaming pumupunta mapa-hapon o banyaga, sikat kasi nag-iisa lang ito sa Chiba. Umaga pa lang pumuwesto na kami sa tabing dagat. Sa sobrang aga, akala ng iba kami ay mga ronda o security guard ng beach. Tuwing umpukan ng mga Pinoy, hindi mawawala ang pagkain, Kanya-kanyang luto. Kanya-kanyang bitbit. Sa dami ng handa, akala mo’y may magbubukas na carinderia.

Maliban sa alon, nilunod din ng lahat ang sarili sa alak. Yung iba sa sugal. Yung iba sa pamboboso. Kanya-kanyang puwesto. Nagsasama-sama lang lahat kung oras na ng pagkain. Parang mga presong pumipili para kumuha ng rasyon. Pagkatapos nun, balik sa dating gawi. Siyempre, hindi din nawawala ang class picture taking. Minsan kailangang ulitin. Minsan may nagrerequest ng 2x2 ID. Minsan may ayaw pero sabay ngiti. Gaya ng larawan sa baba, malapit ng gumabi, kaya sunog na silang lahat. Ang popogi at gaganda nila dito, kahit ngipin ay hindi kita. 

 

Marahil kung walang pasok kinabukasan, doon na kami nagpaumaga. Maghihintay ng bukang-liwayway gaya ng paghihintay namin ng panibagong kontrata. 

Hanggang sa muling pagjajacklord. 

/totomai 
08/2/12

Tipon

At dahil sa pinaalala ng aking dating kaklase ang pahinang ito, ginanahan tuloy akong buksan uli ang nalalabing hibla. Hindi na baleng mali-mali ang tagalog basta maisulat ko agad ang mga naganap bago pa maging alamat ang lahat. 

Noong nakaraang taon, nagplano na kaming dating magkaklase nung high school na magmakita-kita dito sa Tokyo ngunit dahil sa trahedyang nangyari noong Marso 11, nakalimutan na ang plano. Matatagal na kami sa Japan ayon sa Facebook pero kailanman hindi pa din namin nakita ang mga anino ng isa't-isa, hanggang profile pic lang 

Isang araw habang naghihikab ako sa trabaho, naisipan ko silang kamustahin uli at kung kelan ba ang mga bakanteng araw nila para maisakatuparan na ang matagal ng minimithing reunion. Malamang noong araw na yun, wala rin silang ginagawa kasi ang bibilis sumagot. Walang nagdalawang isip at naitakda agad ang araw ng pagtutuos.  

Hunyo 16, 2012. Malakas ang buhos ng ulan at mukhang walang nagawa ang mga inalay na itlog para lang sumikat ang araw. Dumating ang lahat sa Tokyo hindi sa lugar na pinagkasunduan. Pero dahil sa lahat ay may load ang cellular phone, ambils lang ng mga message na, "where you, here na me".

   

Pagkatapos ng mabilisang kumustahan, inumpisahan na ang lakaran, takbuhan, picturan, inuman at kainan. Nakalimutan ang red bull dahil sa katandaan. Hindi nauubusan ang lahat ng kuwento, at halos lahat inalala ang mga naganap nung mga panahong di pa kumpleto ang mga buhok namin. 

Madami-dami din kaming napuntahan. Mga tatlo. Mas madami pang restoran ang aming pinasukan kesa sa lugar na ginalaan. At siyempre, makalimutan ba ang mga OFW pose na ang background ay dagat o tulay? Siyempre hindi. Madami pa sana akong ikukuwento, kaso naisip ko na blog pala ito at hindi encyclopedia.

Sadyang mabilis nga ang oras kung kayo ay masaya. At wala ng pera. Parang kaka-"hi" lang, magbaba-"bye" na agad. Pero ganun talaga lalo na kung sa bundok lahat nakatira.  Hindi dapat maabutan ng dilim sa daan. Tingnan ko muna ang mga larawan at baka meron puwedeng ibenta. Maraming salamat sa isang mabasang pagtitipon. Parang cheering lang dati na wet look.

Kitakits sa sunod.

Jo-jollibee kami.. Jo-join kayo? Ja-janay lang a! 

Hanggang sa muling pagjajacklord.

totomai
06/17/12